Dutchie incoming

Na Elli's vertrek bleef ik nog even in hetzelfde hostel als Luca en Luca. Lekker veel in de Botanic Gardens gehangen met wijn. In het hostel ontmoetten we 3 Franse meisjes, een andere Duitser (een meisje met vreemde, harteloze opvattingen over mannen), en Dionne. Jeej, eindelijk een andere Hollander! Iedereen zat bij elkaar in de hostelkamer, dus ook ik zat daar vaak. Gespreksstof met Dionne leek oneindig. "Ik ga morgen naar de Blue Mountains. Ga je mee?", vroeg ze op gegeven moment. Wel ja, waarom niet! En zo namen we afscheid van de rest om via een verbluffend mooie, twee uur durende treinreis in Katoomba te arriveren. Wát een verschil met Sydney, op slechts 2 uur afstand met de trein.

We checkten in bij Backpackershostel Blue Mountains. "Vanavond hebben we eindelijk de tijd om even rustig een boek te lezen.", zeiden we vol goede moed. Het bleek echter zo gezellig in de gemeenschappelijke woonkamer dat de boeken ongeopend naast ons op de bank bleven liggen.

De volgende morgen stonden we om 05.15 AM op om de zonsopgang bij de Three Sisters te bekijken. We werden vergezeld door Mike, een Canadees. De bewolking werkte helaas niet mee, maar het uitzicht was hoe dan ook adembenemend. Die middag deden we de Grand Canyon Trail. Wauw... Smalle, uitgehouwen paadjes en traptreden. Overal oerwoudgeluiden, kleurige insecten, camerageile lizzards (ja echt), random watervallen, een natuur dat niet op camera is vast te leggen. Nog nooit heb ik zoiets moois gezien. Ik bedoel, de Zegerplas in Alphen is leuk hoor, met die golfbaan ernaast en de T-steiger enzo, maarja hè... Na de Grand Canyon Trail waren we behoorlijk bezweet en ik kon mijn gehijg niet meer voor mezelf houden. We besloten de Govetts Leap erachteraan te doen. Als we er toch zijn... Aan het eind van de dag telden onze stappentellers 36.427 stappen, in een afstand van 25 kilometer met ontiegelijk veel dalingen en... trappen. Mijn god, een paar keer dacht ik echt dat mijn benen het zouden begeven. We vierden onze persoonlijke overwinningen die avond met een bbq met uitsluitend kangoeroevlees, salade, garlicbread en 'goon'. Wat is 'goon'? Wijn uit een pak, waar we in Nederland onze neus voor ophalen. Hier is het zeer geliefd. Maarja, wat wil je met 4 liter voor 9 dollar? Goon heeft trouwens iets magisch, want je kunt er echt vreemde dingen van doen, hebben we al ontdekt... Maar dat vertel ik misschien later. Of niet :)

De volgende morgen besloten we The Giant Stairway te bewandelen. Dit keer hadden we Leo bij ons. Leo is een local, een echte Australiër. Onze hippie-gids, onze Tarzan op een surfboard, onze gebruinde enthousiasteling met een golvend, zanderig, halflang beachkapsel. Ja, ik was inderdaad een beetje onder de indruk. Voor 3 dagen hadden we onze eigen Australische surfdude-gids. Welk onschuldig, Hollands, blond, lief, klein meisje moet daar nouniet van blozen?

The Giant Stairway heeft 900 steile, gladde, doodenge treden omlaag (omhoog voor de tegenliggers uiteraard). Na opnieuw een schitterende wandeling moesten we ook weer omhoog, via de Furber Steps. Net zoveel, iets minder steil en we namen (nog niet helemaal hersteld van de dag ervoor) héél véél pauzes. Met uitzichten waar je spontaan van in je broek moet plassen, zó gaaf. Van de ene overgroeide rots keken we naar de andere, compleet met waterval en rondscheurende papegaaien en kaketoes.

Terug in het hostel verorberden we met z'n 3en een grote pan vol noodles met groenten en genoten we van een lange douche. Dat laatste uiteraard niet met z'n 3en.

Terug in Sydney checkten Dionne en ik in bij een YHA hostel, meer dan uistekend. 's Avonds stapten we in de hilarische partybus naar een leuke tent waar we onze eigen shotglaasjes vulden vanuit een theepot. Met thee natuurlijk, dûh. We zijn goed opgevoed.

De volgende dag, toen we met Leo op Manly beach lagen, zei ik: "Ik wil ook naar dat surfkamp waar jij heen gaat, Dio." "Ga mee dan." "Oké." Zo gezegd, zo gedaan. Nog een dagje op Bondi beach gehangen, afscheid genomen van Leo en de nachtbus gestapt die ons van Sydney naar Woolgoolga bracht. Vreselijk, het slapen in zo'n bus.

Rond 08.30 AM stapten we uit op de plaats van bestemming. En daar stond hij. De surfdude der surfdudes. Lang en slank, krullend, blond haar tot over z'n schouders, poepbruine huid, kleurrijke, weerspiegelende zonnebril. Hij zette de zonnebril af, stapte met uitgestoken hand in onze richting en zei met vloeiend Australisch accent: "You girls look lost. Are you here for Mojo surfcamp? Okay, cool. Follow me..."

De korte 4WD reis

Ma 18 dec

"Dag, iedereen. Ja, doei! Tot over een maand, daaag!"

Daar waren Elli en Floris, samen met 'Little Fucker'. Die naam hebben we de Toyota Prado uit 2002 later gegeven, toen bleek dat hij niet altijd zin heeft om te starten. Die maandag reden we gelijk door naar Sydney, met mij achter het stuur. Godzijdank, want ik was de enige met ervaring met links rijden, en had niet slechts 3 maanden m'n rijbewijs. Door Sydney rijden is geen feestje. Een soort Amsterdam, maar dan net iets erger, aan de linkerkant en rare stoplichten. Met de trein is 10X beter. Die avond geslapen in een motel in een gehucht.

Di 19 dec

Tijdens het shoppen in Sydney kwamen we gewoon Frenzy tegen, een bekende van de trainingsfarm! Zo'n grote stad... lekker een biertje gedaan. Daarna ontmoetten we een paar andere Duitsers en aten we met z'n allen bij een Duits restaurant. Flink wat gedronken en geslapen in hetzelfde hotel.

Woe 20 dec

De kater weggeslapen op Coogee beach en behoorlijk verbrand. Geslapen in een Bondi hostel in een kamer zonder airco. 's Avonds over Bondi beach gewandeld. De volgende dag las ik in de krant dat Hugh Jackman er die dag ook was. Wat?!?

Do 21 dec

Naar de 4-wheel-drive-winkel voor schandalig veel kampeerinkopen (slechts 3200 dollar voor Floris). Lunch gehaald bij Hungry Jacks (een soort Burger King). Naar de bioscoop geweest: Starwars! Ik was zo blij als een kind. Geslapen in een Ibis budgethotel.

Vrij 22 dec

Opnieuw naar de 4WD winkel. Tent op het dak laten zetten en alle aankopen geïnstalleerd. 's Middags meteen naar een natuurpark gereden om te kamperen. Supergaaf!! Tijden onze avondwandeling liepen we tussen hordes kangoeroes. En toen ik de volgende morgen buiten de tent gluurde, stonden er 6 aan de auto te snuffelen.

Zat 23 dec

Heerlijk rustig wakker geworden. We besloten naar Newcastle te rijden, maar kwamen onderweg in een soort oerwoud terecht. De auto moest zich bewijzen. Schitterende, ongerepte natuur. Een flinke tijd over bonkige, smalle paadjes gereden zonder iemand tegen te komen. Uiteindelijk de weg weer gevonden. In Newcastle even op het strand gelegen en daarna geslapen in een erg goed hostel. Heel klein en huiselijk.

Zo 24 dec

Vanaf Newcastle naar Byron Bay gereden, dat duurde 7,5 uur.. Ellenlange, slopende rit. Heel erg cool hippiestadje. Een leuke camping gevonden en 's avonds het stadje ingegaan. Tussen de hippies gedanst onder een grote boom op trommelmuziek. Hilarisch. Blote voeten, haren los, een fles wijn in de ene hand en de ander hoog in de lucht, voor een tijdje was er niks anders op de wereld. Yes!

Ma 25 dec

1e kerstdag op het strand doorgebracht. Ee werden de zee uitgeroepen omdat er een paar haaien in de buurt waren. Brrrr. Slangen en spinnen, geen enkel probleem. Maar haaien... wat een enge dingen zijn dat, zeg... We hadden een fantastisch plan om die avond onszelf netjes aan te kleden, lekker uit eten te gaan en daarna ergens wat te gaan drinken. Het weer sloeg echter bizar om. Een van de heftigste regen- en onweersbuien die ik ooit heb gezien. De auto zat vast aan de tent dus we konden nergens heen. We besloten er het beste van te maken en buiten rugby te spelen voor ons leven. Op blote voeten, in een short en hemdje in de stromende regen rondrennen klinkt idioot, maar was heel erg... satisfying. We eindigden in de auto met wijn, bier en bezorgpizza. Niet een kerst volgens de planning of volgens het boekje, maar het had z'n ongekende charmes.

Di 26 dec

Terugrit naar Sydney was vreselijk. Ontzettend noodweer. Elli en ik durfden niet eens te knipperen. De achterkant van de auto gleed weg, maar het boeide Floris geen reet. Motel in Cambelltown gevonden. Doodop opnieuw pizza besteld.

Woe 27 dec t/m 3 jan

Voor een week lang hadden we een schitterend mooi huisje in Concord, zo'n 20 minuten met de trein van Sydney Central.

Met Oud&Nieuw kwamen er wat mensen van de trainingsfarm langs. Hartstikke gezellig, totdat 1 van hen tegen het raam aanliep. Pardon?! Ja, tegen het raam aanliep. Drama, het complete glas naar de gedver en hij allemaal schrammen op z'n hoofd. Toch nog de stad ingegaan, de helft van de groep kwijtgeraakt en een beetje van het vuurwerk gezien. Maar stiekem was het best leuk. De volgende dag uitgebrakt op Bondi beach en 's avonds met z'n allen pizza gegeten.

3 januari zouden we met z'n allen naar Melbourne gaan om Daniël op te halen. Elli kreeg echter een goede baan aangeboden en wegens meningsverschillen met Floris besloot ik in Sydney te blijven. Stad naar m'n hart.

"Maar wat doe je allemaal op zo'n dag dan?"

, vroeg mijn tante. Naast het rondscheuren in ontzettend dikke wagens? Ja, naast dat. 3 woorden voor dat antwoord: The Dirty Jobs. Nee, grapje joh. Nah, is eigenlijk geen grapje. Als volgt beschrijf ik een gemiddelde werkdag.

Ergens tussen 05.00 en 05.59 uur gaat mijn wekker, die snoozet enthousiast nog een half uur door. Ik steek 1 been uit bed. Na nog een kwartier snoozetijd volgt de rest van mijn kadaver in een zeer ontspannen tempo. Ik kleed me aan en probeer om 06.00 buiten te zijn. Of 06.30. Of 06.45. Het ligt een beetje aan het weer en aan wat de rest doet. Het laidback sfeertje / De relaxte houding / Het lui-en-vadsig-varkens-gedrag is erg aanstekelijk. 

Ik loop regelrecht naar de kruiwagen, doe mijn oortjes in en met Awolnation - Sail (bijvoorbeeld) op de achtergrond, stort ik me op de slopende uitwerking van het uitmesten van +/- 50 stallen. Daarna schrob ik wellicht wat waterbakken en maak misschien wat tuig schoon. Tussendoor help ik met het zwemmen van de paarden en het van stal halen/op stal zetten. Rond 14.00 hebben we een pauze waarin we vaak in slaap sukkelen. Ik wel in ieder geval. 

Na de pauze halen we alle paarden van het land, voeren ze, ruimen de laatste dingen op en dan is het meestal wel op z'n eind. Na werk stap ik vaak in de auto om naar de winkels te gaan, of naar het zwembad, of om gewoon even te touren  (soms wil ik daar gewoon even weg). Ook kan ik met een biertje en een boek in de hangmat liggen, afhankelijk van het weer uiteraard. Ik ben niet heel erg close met m'n huisgenootjes. Dat geeft niks, want als ik daar standaard mee zou rondhangen, was ik dag in dag uit op de bank films aan het kijken. Godzijdank ben ik bijzonder getalenteerd in self-entertaining. 

De keuken durf ik mezelf toe te eigenen, want ik ben de enige die daadwerkelijk kookt. Hoe het mogelijk is dat de anderen met -letterlijk- elke dag MacDonalds of iets dergelijke zo slank blijven, blijft een vraag die ze zelf ook niet kunnen beantwoorden. 

Dit klinkt misschien allemaal een beetje alsof ik het hier niet naar m'n zin heb, of eenzaam ben. Dat valt allemaal reuze mee. Over een week ga ik hier voor een maandje weg, om met wat mensen van de trainingsfarm rond te reizen. Alle opgekropte gekke bekken, vreemde geluiden, schuine grappen, achterlijke danspasjes, sterke verhalen en knorren tijdens het lachen kan ik dan met zoveel energie aan deze te gekke mensen uitten dat ze me nog net niet terugsturen. Oh, en misschien ook iets met alcohol. Bah.

Cobbitty Equine Farm

Of Luke & Belinda McCarthy's Racing. Ik werk nu ongeveer anderhalve maand op een farm met racepaarden. Dit zijn echter 'trotters' (dravers), en geen 'gallopers' (spreekt voor zich). Geen van deze paarden hebben ooit een persoon op hun rug gehad, ze draven voor een karretje in een moordend tempo. Het is een mooi gezicht als de paarden op volle snelheid over de baan vliegen, met grote passen en de jockey erachter in een verkrampte houding.

Luke McCarthy is een bekende naam in de racepaardenwereld hier. Ook zijn vader (John) en broertje (Todd) begeven zich op de racetrack. Zijn oudere broer (naam vergeten) racet zelfs in Amerika momenteel. De hele familie is elkaars concurrent. Belinda is Luke's praatgrage vrouw, en net zo waanzinnig aardig.

Momenteel staan er zo'n 50 paarden op de farm. Die moeten allemaal, bijna elke dag getraind worden. De meeste conditietraining wordt gedaan met de 'walker', de 'water-walker', de 'jogger' en de swimming pool. De 'jogger' is een open-trailer-achtig-geval dat vastzit achter een pick-up. Hier kunnen 12 paarden aan vastgezet worden, meestal degenen die nog te jong zijn om een karretje ('gig') te trekken.

De meeste paarden hier zijn rond de 2 à 3 jaar, of iets ouder. Veel jonkies dus nog. Het zijn echt uit de kluiten gewassen puppy's; constant je kleren opeten, vanalles in de mond stoppen en alles bevoelen met die beweeglijke bovenlip. Als ik 's morgens de stallen of paddocks binnenloop met de kruiwagen, ben ik één grote, bewegende speelgoedpop. Leuk joh, aan haren trekken! Of de volle kruiwagen omgooien en kijken hoe ze reageert! Of op haar oren kauwen als ze haar handen vol heeft! Of haar emmer oppakken en verplaatsen zodat het water overal heen loopt! Of gaan stoeien met elkaar als ze er precies tussenin staat! Of haar kleren vastpakken en flink trekken! Of in een heel klein stukje vel bijten! Of... ik kan wel even doorgaan. Mijn dagen zijn gevuld met nonstop zelfverdediging.

Luke, Belinda en hun twee (verwende) dochtertjes wonen in een gigantisch huis met een mooi uitzicht op de farm. Ik woon in een schattig huisje met 3 anderen; Matthew, een spierwitte, halfbloed aboriginal (ja, ik trok ook even een wenkbrauw op toen ik hoorde dat zijn vader zo zwart als de nacht is), en het stelletje Ashley en Joe. Achter ons huisje staat het mini-huisje van Rowley. Rowley is 55, een schat van een kerel, gek op bier. Hij begint al om een uurtje of 11 in de ochtend. "It's always 5 o'clock somewhere!", zoals hij graag zegt. Of: "Let's get fucking lazerus!", sinds hij weet wat dat betekend. Mijn schuld, ghehe. Of: "One before 11.00 and eleven after 13.00!" (Gaat over biertjes, uiteraard.) "But Row, what are you drinking between 11.00 and 13.00? Water?" "Noooooooo Sanny. A few more when no one is watching."

Echt een leerzame man.

Naast Rowley's bungalowtje staat nog zo'n kleintje, van uncle Rob. Rob is de oom van Luke. Zijn handen zijn de meest smerige die ik ooit heb gezien. Altijd zwart van het klussen, groot en grof. Maar ze zijn magisch. Vrijwel alles aan stallen, walkers en hekwerk heeft hij zelf gemaakt. Hij heeft eigenlijk gewoon de hele farm uit de grond getrokken. Een jaar of 60, met kleine pientere ogen. Een slimme man met een waanzinnig inzicht die alles kan maken, behalve de relatie met zijn vrouw.

Een paar keer per week is er een 'racemeeting'. Dit is op verschillende plekken, vaak in Newcastle of Menangle. Newcastle is 3 uur rijden, dus die sla ik over, maar naar Menangle ga ik op zaterdag regelmatig mee. Op zo'n avond zijn plusminus 8 races. We hebben vaak zo'n 5/6 paarden bij ons.

De racewereld van de trotters is een grote familie. "How is your mother?" "Still in the hospital, but doing better." "Give her my love." "She would love that. How is your new horse?" "Oh, he is....." Blablablabla. Ik heb ook al zoveel handen geschud en alweer vergeten namen gehoord..

De farm wordt 'bewaakt' door Duke en Buster. Pas op hoor, levensgevaarlijke beesten zijn het. Ze likken je dood. Buster is een bejaarde stafford, inclusief grijze neus en het mank lopen. Duke echter, is een staffordpup. Hij is...

Dit is echt té bizar. Ik lig hier lekker in een hangmat te schrijven, en precies als ik over Duke wil vertellen gebeurt het volgende: Duke steekt zijn neus over de rand van de hangmat en besluit dat hij erbij wil. Een lompe, volgroeide pup die in een hangmat klimt, mijn god. Met zijn nagels laat hij een schitterend abstract kunstwerk achter op mijn blote armen en benen, draait een paar rondjes in beide richtingen en gaat met zijn kont op m'n boek zitten. Na een paar seconden triomfantelijk om zich heen te kijken, besluit hij dat het wel weer mooi is geweest. Hij springt met 4 poten tegelijk de hangmat uit, zich uiteraard afzettend tegen mijn maag. Fijn, Duke, bedankt.

Ik hoef niks meer te zeggen. Dat is dus Duke.

Brisbane - Sydney - Cobbitty

De volgende tekst staat al een week of 4 in m'n dingen-opschrijf-boekje. Mijn nederige excuses! Bij deze een flashback..

Vanaf de trainingsfarm vertrok iedereen met de bus naar een hostel in Brisbane, om nog 1 laatste avond samen te hebben. En dat hebben we gedaan. Bier en hamburgers. Hamburgers en bier. Chocoladebier, koffiebier, notenbier, etc, etc. Gedanst, gesjanst, pizza gegeten en ten slotte... Kwamen we er achter dat we geen andere kroegen meer binnen konden komen omdat een aantal (waaronder ik) hun ID waren vergeten. Oeps. Maar iedereen moest er toch weer vroeg uit. Dus chopchop, naar bed.

Het afscheid viel me zwaar. We zijn nog steeds druk aan het Whatsappen met mekander, maar toch. Geen liefdevolle ochtendbegroetingen meer. "You look like shit." "Shut up, fatty."

Het vliegtuig van Brisbane naar Sydney hoefde ik godzijdank niet alleen te overleven. Het gestuntelnmet bagage, etcetera, deed ik met Luca (Duits), Franziska (Duits) en Antoine (Frans). Op het vliegveld was een van de medewerkers zelfs zo vriendelijk om onze plaatsen te veranderen zodat we naast elkaar konden zitten. Top!

In Sydney namen we afscheid van Franziska. Mijn hostel was vlakbij die van de jongens, dus we spraken af onze spullen te dumpen en nog een drankje te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar biertjes in een hippe tent. Ik besefte me dat men in Sydney 'chique' uitgaat. Overhemden en weinig aan de fantasie overlatende jurkjes, enzo. Ik voelde me erg underdressed, met m'n spijkerbroek en afgedragen shirt. Na afloop heb ik de jongens doodgeknuffeld en ben ik alleen.. in m'n eentje.. superlonely.. naar m'n hostel gegaan om te gaan slapen. (Na nog heeeel even verdwaald te zijn geweest in die grote k*tstad en troostchocola te hebben gehaald bij een avondwinkel.)

Belinda, mijn employer, vertelde me via de telefoon dat ik die zondag mocht komen wanneer ik wilde, zodat ik Sydney nog even kon bekijken. Yes, please! Gauw uitgecheckt bij de/het (?) hostel, de trein naar Central gepakt, bagpack betaald laten beveiligen en ik was free to go. Mijn to-see-and-do-lijstje was simpel:

Sydney Opera House - Harbour Bridge - Botanic Royal Gardens - Op een terras schandalig lekker lunchen met een groot glas wijn.

Leuk rondje om the Opera House gelopen, met op de achtergrond de Harbour Bridge. Jeetje, dat zijn al 2 vinkjes in 1 klap. Vervolgens koers gezet naar de Botanic Gardens. Wat is dat vet, zeg! Nu ben ik een beeeetje een nature-freak, dus ik kon me heerlijk verwonderen over de exotische bloemen en bomen met ingewikkelde takkenstructuren (is dat überhaupt een woord?). De lunch had ik bij een vreetschuur ergens midden in de tuinen. Helaas geen glas wijn, wel vreemde vogels met enorme snavels die mijn fish&chips probeerden te stelen. Omnomnom. Rond 2 uur nam ik de trein naar Macarthur, waar ik opgehaald werd door Uncle Rob. Na ongeveer een half uur reden we Cobbitty binnen. Een paar minuten over een zanderig pad en daar was het; Cobbitty Equine Farm, McCarthy's Racing. Met op de achtergrond schitterende Australische heuvels. Ik ga er in ieder geval van uit dat ze Australisch waren. Heb het ze nog niet gevraad.

Dingen die ik al verloren ben

STOP.

Ben je woonachtig te Alphen aan den Rijn, heb je onlangs een BOA te kakken gezet en is je naam Jan Buining? Dan is deze blog niet geschikt voor jouw ogen!

Leuk hoor, al die verhaaltjes, maar Sanne zou Sanne niet zijn als alles gaat zoals het zou moeten gaan. Dus hier mijn tot nu toe verloren voorwerpen:

- Portemonnee (lag uiteindelijk nog bij de bakker)

- Creditcard (lag nog in de kroeg)

- Bidon (niet meer teruggevonden)

- Hoed (was achter de schuur in het gras gevallen en blijven liggen tijdens onwijze regen)

- Bril (bleek gewoon in m'n tas te zitten)

- Bril opnieuw (nog in het hostel)

- Rijbewijs (ligt al op het politiebureau in Sydney)

- Australische creditcard (nieuwe al aangevraagd)

- Ipod (mijn kindje!!!!! Niet meer teruggevonden. Dit is echt het ergst van allemaal. Ik zit zeker nog een paar weken in een slopend rouwproces)

Wordt vervolgd...

Trainingsweek @ Springbrook Farm

Dus hier zit ik, met m'n dikke kont op een golfcaddy, in het laatste zonnetje van vandaag, bij m'n nieuwe baan, te denken aan de trainingsweek van vorige week. Eigenlijk had ik mezelf moeten verplichten elke avond wat op te schrijven, maar ik was steeds zo druk dat het erbij is ingeschoten.

(Zoooo er loopt ineens een soort duif voorbij met een onwijze retro kuif, haha!)

Dus, de week. Om te beginnen met het paardrijden. Die beesten brengen hun vrije tijd door in de bossen, worden met de quad naar de farm gejaagd, en dan moet je jouw paard er tussenuit zien te plukken. En die hebben niet altijd zin om gezadeld te worden. Vangen dus, vastzetten, borstelen, steentjes uit de hoeven, zadel erop, hoofdstel erom en klimmen maar. Ik reed op Ruby; een voskleurig paard met overeind staande manen. Een tof dier, lekker energiek. We reden over de meest steile paden in het bos. Overal losse stenen, laaghangende takken en smalle doorgangen. Ik besloot gewoon de teugels te laten vieren en haar het pad te laten bepalen. Vertrouw het paard. En wát was dát vet, zeg. Echt cool, en dat uitzicht.. Omdat paarden een stil vervoermiddel zijn, zagen we een hoop walibies wegrennen. Of springen. Kicken. Wel jammer van al die takken in m'n gezicht en bomen tegen m'n knieën. :)

Dinsdag maakten we kennis met de crossmotor, motorbike, stuntmotor, dirtbike, whatever. Oooooooooooooooh meeeeen! That rush! Ook daarmee het bos in, steile paadjes, losse stenen, etc, etc, etc... En maar harder, hè. Ik geef toe, een paar keer sloeg mijn hart een paar slagen over en dacht ik oprecht mijn nek te gaan breken. Maar, hey, ik leef nog, en alles zit er nog aan. En ik kon met gemak de jongens bijhouden. Dat is het belangrijkst. Toch? Toch??

Met de kettingzaag spelen, gut ja! Ik heb heel wat moorden op mijn naam staan. Het is ook zo leuk... NJEEEEEEEUW, weer een olijfboomtak. Die dingen zijn over 10 jaar ofzo pas weer zo groot, toch? Oeps. Lekker ook, al die houtsnippers in m'n bh, broek en schoenen. Fantastisch! Totdat de Duitser Luca en ik beseften dat we ook alles zelf moesten opruimen...

Woensdag was echt een speeldag. Motorbikes, tractors, quads, en dan zo hard mogelijk. Lunchtime, guys! Ja, lekker boeiend die lunch. Ga je met mij in de tractor boomstammen wegslingeren? Of jouw quad ruilen voor mijn motorbike, en dan racen tot de rivier? Heerlijk.

Fencing. Yes. Prikkeldraadhekken maken. Skitterend. Mooi hek, mooi gereedschap, skitterende schrammen.

Cattle. Zowel schapen als koeien. Bij de schapen was het een kwestie van beetpakken, de kop opzij draaien, op z'n kant duwen, voorpoten grijpen en hoppa, schaap onder controle. Eitje. Zo gedaan. Easypeasy. Ja, dat dacht ik ook toen het me werd uitgelegd. Maar ach, wat is er nou lekkerder dan de dag af te sluiten met een flink potje schaapworstelen?

Met de koeien was ook fantastisch. Het begon uiteraard met het binnenhalen, want de kudde liep in het bos. Ruby scherp draaien, aanspringen in galop en HIHA! Rondje om de kudde racen. Potjandosie, echt zo ziek. Vervolgens weer rustig door het bos, achter de koeien aanhobbelen. Ruby was lekker voorwaarts en begreep wat haar te doen stond. Op het open veld was het een samenwerking tussen de helft te paard, en de andere helft op de motorbike. Coooooool.

Navigation. Wat zal ik hierover vertellen.. Een deel ging met de auto, een ander deel (moi) op de motorbike. Een snelle uitleg over de kaart, uitleg over genoeg water drinken, uitleg over... Jaaahaaa ssshhht, die brommers springen niet uit zichzelf die rotsen op en af! En verder, adrenaline, stofwolken en een bonkend hart. Ik wil ook zo'n ding en zo'n bos thuis, man...

Driving de 4X4. Wooow, ja, dat was ook in het bos. In een Landcruiser, met achterin banken in de lengte, onmogelijke paadjes op en af. We rolden achterin soms letterlijk over elkaar heen. Seatbelt? What's that?

Ik kan de avonturen wel proberen uit te drukken in woorden, maar dat is simpelweg onmogelijk. Deze week zat zo boordevol indrukken, emoties, spanningen en plezier.. Foto's geven slechts indrukken. Onvergetelijk, net als de mensen met wie ik het mee heb mogen maken.

Nog een klein beetje Noosa

Ik opende mijn dingen-opschrijf-boekje-bij-gebrek-aan-wifi want ik was van plan iets op te schrijven omdat ik geen wifi heb. Zag ik tot mijn blijde verrassing dat ik nog een stukje over de eerste ochtend in Noosa had opgeschreven maar niet in Strikjeveters had gezet. Dus, bij deze, vindt de familie vast interessant;

"Het is onderhand bijna 9 uur s' ochtends en ik heb me er toch al een wandeling op zitten! Ik zat om iets over half 6 al buiten en zag een interessant pad in de verte. Die wilde ik bewandelen. Gelukkig was Floris ook al wakker en besloot mee te gaan. De paden en wegen die we beklommen bleven maar stijgen. Onderweg hoorden we... een kookaburra!! Wauw! 'The laughing bird' zit ons gewoon keihard uit te lachen. Prachtig. We kwamen uit bij een schitterende viewpoint en besloten een random pad in te slaan. Terugklauterend lopen we langs de mooiste villa's en dikke spinnen. Bij een bakkertje haalden we wat water. Alleen water. Echt waar. Geen almond croissants ofzo :)."

Dus dat. Geen enkele ochtend is verloren gegaan. Voor 6en maakte Floris me (niet al te zacht) wakker om te wandelen. De eerste ochtend zijn we 2 uur onderweg geweest, de tweede ochtend 4 (!) uur en de derde gingen we met 5 man, op zoek naar koala's in National Park. Niet gevonden overigens. Pokkebeesten. Wel veel plekken waar brand is geweest. Bizar, maar zelfs dat heeft een hele eigen schoonheid. En echt, zo vroeg was Noosa echt op haar mooist, rustigst, schoonst, koelst. Blablabla, gepraat over schitterende natuur blabla. Heerlijk.