Of Luke & Belinda McCarthy's Racing. Ik werk nu ongeveer anderhalve maand op een farm met racepaarden. Dit zijn echter 'trotters' (dravers), en geen 'gallopers' (spreekt voor zich). Geen van deze paarden hebben ooit een persoon op hun rug gehad, ze draven voor een karretje in een moordend tempo. Het is een mooi gezicht als de paarden op volle snelheid over de baan vliegen, met grote passen en de jockey erachter in een verkrampte houding.

Luke McCarthy is een bekende naam in de racepaardenwereld hier. Ook zijn vader (John) en broertje (Todd) begeven zich op de racetrack. Zijn oudere broer (naam vergeten) racet zelfs in Amerika momenteel. De hele familie is elkaars concurrent. Belinda is Luke's praatgrage vrouw, en net zo waanzinnig aardig.

Momenteel staan er zo'n 50 paarden op de farm. Die moeten allemaal, bijna elke dag getraind worden. De meeste conditietraining wordt gedaan met de 'walker', de 'water-walker', de 'jogger' en de swimming pool. De 'jogger' is een open-trailer-achtig-geval dat vastzit achter een pick-up. Hier kunnen 12 paarden aan vastgezet worden, meestal degenen die nog te jong zijn om een karretje ('gig') te trekken.

De meeste paarden hier zijn rond de 2 à 3 jaar, of iets ouder. Veel jonkies dus nog. Het zijn echt uit de kluiten gewassen puppy's; constant je kleren opeten, vanalles in de mond stoppen en alles bevoelen met die beweeglijke bovenlip. Als ik 's morgens de stallen of paddocks binnenloop met de kruiwagen, ben ik één grote, bewegende speelgoedpop. Leuk joh, aan haren trekken! Of de volle kruiwagen omgooien en kijken hoe ze reageert! Of op haar oren kauwen als ze haar handen vol heeft! Of haar emmer oppakken en verplaatsen zodat het water overal heen loopt! Of gaan stoeien met elkaar als ze er precies tussenin staat! Of haar kleren vastpakken en flink trekken! Of in een heel klein stukje vel bijten! Of... ik kan wel even doorgaan. Mijn dagen zijn gevuld met nonstop zelfverdediging.

Luke, Belinda en hun twee (verwende) dochtertjes wonen in een gigantisch huis met een mooi uitzicht op de farm. Ik woon in een schattig huisje met 3 anderen; Matthew, een spierwitte, halfbloed aboriginal (ja, ik trok ook even een wenkbrauw op toen ik hoorde dat zijn vader zo zwart als de nacht is), en het stelletje Ashley en Joe. Achter ons huisje staat het mini-huisje van Rowley. Rowley is 55, een schat van een kerel, gek op bier. Hij begint al om een uurtje of 11 in de ochtend. "It's always 5 o'clock somewhere!", zoals hij graag zegt. Of: "Let's get fucking lazerus!", sinds hij weet wat dat betekend. Mijn schuld, ghehe. Of: "One before 11.00 and eleven after 13.00!" (Gaat over biertjes, uiteraard.) "But Row, what are you drinking between 11.00 and 13.00? Water?" "Noooooooo Sanny. A few more when no one is watching."

Echt een leerzame man.

Naast Rowley's bungalowtje staat nog zo'n kleintje, van uncle Rob. Rob is de oom van Luke. Zijn handen zijn de meest smerige die ik ooit heb gezien. Altijd zwart van het klussen, groot en grof. Maar ze zijn magisch. Vrijwel alles aan stallen, walkers en hekwerk heeft hij zelf gemaakt. Hij heeft eigenlijk gewoon de hele farm uit de grond getrokken. Een jaar of 60, met kleine pientere ogen. Een slimme man met een waanzinnig inzicht die alles kan maken, behalve de relatie met zijn vrouw.

Een paar keer per week is er een 'racemeeting'. Dit is op verschillende plekken, vaak in Newcastle of Menangle. Newcastle is 3 uur rijden, dus die sla ik over, maar naar Menangle ga ik op zaterdag regelmatig mee. Op zo'n avond zijn plusminus 8 races. We hebben vaak zo'n 5/6 paarden bij ons.

De racewereld van de trotters is een grote familie. "How is your mother?" "Still in the hospital, but doing better." "Give her my love." "She would love that. How is your new horse?" "Oh, he is....." Blablablabla. Ik heb ook al zoveel handen geschud en alweer vergeten namen gehoord..

De farm wordt 'bewaakt' door Duke en Buster. Pas op hoor, levensgevaarlijke beesten zijn het. Ze likken je dood. Buster is een bejaarde stafford, inclusief grijze neus en het mank lopen. Duke echter, is een staffordpup. Hij is...

Dit is echt té bizar. Ik lig hier lekker in een hangmat te schrijven, en precies als ik over Duke wil vertellen gebeurt het volgende: Duke steekt zijn neus over de rand van de hangmat en besluit dat hij erbij wil. Een lompe, volgroeide pup die in een hangmat klimt, mijn god. Met zijn nagels laat hij een schitterend abstract kunstwerk achter op mijn blote armen en benen, draait een paar rondjes in beide richtingen en gaat met zijn kont op m'n boek zitten. Na een paar seconden triomfantelijk om zich heen te kijken, besluit hij dat het wel weer mooi is geweest. Hij springt met 4 poten tegelijk de hangmat uit, zich uiteraard afzettend tegen mijn maag. Fijn, Duke, bedankt.

Ik hoef niks meer te zeggen. Dat is dus Duke.